حدود 18 روز قبل سطح دسترسی به اینترنت در کشور همسایه ما یعنی عراق به زیر 19 درصد کاهش پیدا کرد. همزمان با اعتراضات مردمی به شیوه های مدیریتی دولت در امور اقتصادی و ی. (این لینک) یا چندی قبل در ونزویلا هنگام اعتراضات سرتاسری کلیه دسترسی ها به شبکه های اجتماعی به کل قطع شد.
به فاصله کمتر از سه هفته این اتفاق با دلیل دیگری در ایران تکرار شد. شاید همین اتفاق به صورت نامحسوس در کشورهایی مثل سوریه، یمن، لبنان یا شبیه به این ها تکرار شده و یا در آینده نزدیک تکرار خواهند شد.
سناریویی که من برای ایران می بینم این گونه است که شاید تا چند وقت دیگر اجازه دسترسی به اینترنت خانگی فراهم شود اما در طولانی مدت، ضوابطی به آن افزوده میشود. این که برای دریافت اینترنت شخص حقیقی باید مجوز گرفت و دلیل آورد. برای اشخاص حقوقی که نیاز به اینترنت خواهند داشت نیز به همین ترتیب پیش خواهد رفت و با سعی در تقویت شبکه ملی داخلی به سایر افراد تنها همان دسترسی داخلی اعطا خواهد شد.
این طرحی تازه ای نیست و بسیار پیش تر این ها را در خبرگزاری ها داخلی خوانده بودم اما حالا به یاد ندارم به صورت دقیق کی و کجا بود. با یک جستجو در موتورهای جستجو می توانید در آرشیو خبرگزاری ها این ها را پیدا کنید.
با اتفاق هفته پیش دیگر دل و دماغ برای استفاده از اینترنت برای من نماند. برای دوره بعد شاید پایه طرح اشتراک را تمدید کنم، کمترین حجم با کمترین سرعت. آن هم صرفا جهت خواندن خبر، یافتن مشکلات و توابع در هنگام برنامه نویسی و پرداخت و جابجایی پول. البته من تا کنون عضو هیچ شبکه اجتماعی نشده ام و اصولا حوصله استفاده از آن ها را هم ندارم. تنها از اپ جیمیل آن هم جهت دریافت و ارسال پیام و فایل استفاده می کنم.
درک می کنم که برای نسل نوجوان و جوان حال حاضر ایران، عدم دسترسی به شبکه های اجتماعی و وب گسترده بسیار عذاب آور خواهد بود. اما به صورت ظاهری که ماجرا را مشاهده کنید، می بینید که در نهایت این انتخاب خود مردم بوده است.
درباره این سایت